Koningen zijn van alle tijden (geweest). Men vond destijds dat persoonlijke macht nastreven het hoogste goed was en eens dat doel bereikt, wou men dat die macht kon doorgegeven worden aan de eigen kroost. Een hele adelijke hofhouding beheerste de Europese politiek voor vele eeuwen. Gespecialiseerde huwelijksbureau’s hielden de touwtjes van het beleid in handen.Maar in de 19e eeuw zag het plebs het licht. De Vlaamse, de socialistische en de liberale beweging streefden hand in hand naar het neerhalen van de klassieke machtsstructuren.
De koning viel van zijn troon en verloor zelfs soms zijn hoofd. Vooral de socialistische bewegingen in Europa waren heel actief in het omver werpen van de troon. Lijkt mij ook logisch, het is niet de bedoeling dat één bepaalde persoon een bepaalde goedbetaalde job kan krijgen omdat hij in het juiste gezin geboren is. Toch zijn de Vlaamse socialisten daar zeer creatief en bochtig in. ‘Ja, inderdaad, het koningshuis is misschien niet democtratisch, maar in België is het misschien toch een goeie oplossing’.
Mijn klomp is al meermaals gebroken, maar hier komt toch een serieuze aap uit de mouw. De socialisten verdedigen het koningschap en wel met een nationalistisch argument. Wij hebben wel bepaalde principes, maar als het land dreigt uiteen te vallen… dan bergen we die principes met plezier op.
Misschien is het ook daarom dat we de taalwetten in Brussel niet naleven. Stel u voor dat elke politieagent in Brussel Nederlands moet kennen… oh maar, als we dat vragen dan valt het land misschien uiteen. Tja, laat ze maar Frans spreken, dan blijft het land tenminste bij elkaar. Zo zijn er naast het koningshuis nog veel taboes. De faciliteiten, de geldtransfers, … achter de schermen is iedereen akkoord dat daar eigenlijk eens goed moet over nagedacht worden. Maar we doen dat toch maar lekker niet, want … wie weet valt het land uit elkaar.