Ik schreef een brief aan het bestuur van Anderlecht omdat ik graag deel zou uitmaken van de eerste ploeg van deze gemeente.  De reden daarvoor is dat ik graag voetbal speel, dus als motivatie zat dat wel goed, zo dacht ik toch.  Toch bleek dit niet echt mogelijk. Eigenlijk zag men het daar helemaal niet zitten.  Enfin, men vond het een rare vraag en ik kan mijn voetbalcarrière op mijn buik schrijven.

Een eerste reden is mijn leeftijd.  Om als veertiger nog te debuteren in het professionele voetbal, dat zag men niet zitten.  Kortom: discriminatie op basis van leeftijd!  Vervolgens heb ik moeten toegeven over een slechte miniscus te beschikken aan mijn rechterknie.  Maar kan dat nu een reden zijn om iemand wandelen te sturen?  Inderdaad, alweer discriminatie! 

En dan is er nog een laatste probleem.  Ik kan niet voetballen.  Ook dat argument kan ik moeilijk aanvaarden.  Er zijn zoveel jobs waar je een opleiding krijgt op de werkvloer, dat zou in Anderlecht toch ook mogelijk moeten zijn.  

Om heel eerlijk te zijn, had ik dit zien aankomen.  Discriminatie betekent immers niet meer of niet minder dan ‘onderscheid maken’.  Politiek is niets anders dan ‘onderscheid maken’.  Mensen met een handicap hebben bijvoorbeeld recht op een uitkering, anderen niet.  Dat lijkt mij logisch, evident en zo hoort het.  Jongeren moeten naar school gaan, vanaf 18 jaar veranderen de regels.  Een discriminatie op basis van leeftijd… moet kunnen.   Enkel een gediplomeerde piloot mag met een vliegtuig vliegen, lijkt mij ook logisch.

In dit licht heb ik er mij kunnen mee verzoenen dat men mij bij Anderlecht discrimineert, bijvoorbeeld op basis van mijn leeftijd, fysieke toestand en capaciteiten.  Maar Anderlecht is er wel in geslaagd bij sommige mensen heel uitzonderlijke talenten naar boven te halen.  Voorwaarde is wel dat de juiste mensen op het juiste moment de juiste kansen krijgen en dat ze er dan keihard voor gaan.  Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kan ik zeggen dat Lukaku nooit leerkracht wiskunde zal worden.