De kleuterjuf sprak mij aan.  Ik weet niet hoelang we dat nog gaan volhouden om een nieuwjaarsbrief te maken met de kinderen.  Een versje van buiten leren is inderdaad een hele inspanning en ‘ze lezen hem thuis niet voor’.  Toen brak mijn klomp, maar ook een beetje mijn hart.  Natuurlijk wil ik een nieuwjaarsbrief, natuurlijk willen oma en opa een nieuwjaarsbrief en de kinderen willen zeker een nieuwjaarsbrief lezen voor Peter en Meter.  Dat laatste doen ze natuurlijk ook uit eigenbelang.  

Een nieuwjaarsbrief is een traditie, en ja, ze is typisch Vlaams.  Ik had er nooit bij stilgestaan dat dat typisch Vlaams is en dat maakt het juist zo Vlaams.  Een identiteit is niet te vatten in 4 of 5 markante punten, het is een aaneenschakeling van allerlei kleine dingen.  Kleine dingen waar je dag in, dag uit over kijkt, die je eigenlijk niet beseft.  De nieuwjaarsbrief is geen typisch N-VA product, het is een breed gedragen traditie die zowel door socialisten, liberalen als anderen gedeeld wordt.  

Dat geldt trouwens ook voor jeugdbewegingen, vloeken en speculaas soppen in de koffie.  We mogen gerust fier zijn op deze tradities en wie graag bij ons komt wonen, mag samen met ons deze tradities mee verder vorm geven.  En oh ja…  Ook het ontbijt van enkele ouders naar aanleiding van het suikerfeest heeft enorm gesmaakt.  Na een goed gesprek met de juf zal er volgend jaar opnieuw een nieuwjaarsbrief zijn.  Zo zie je maar, je kan inderdaad het verschil maken.

Dat laatste geldt trouwens voor jullie ook op verkiezingsdag.